Ὁ Ἕλλην ὡς γινώσκεις, εὐεπίφορος καί εὐχερής εἶναι εἰς βωμολοχίας καί εἰς ἀκόσμους ἐπωνυμίας, τό δέ στόμα αὐτοῦ ἀεί πρός σκώμματα ἀναπέπταται, διότι φιλοπαίγμονα φιλοσκώμμονα ἅμα καί εὐσκώμμονα χαρακτήρα ἔχει·…
…Πόσον ὡραία καί κοσμία παράταξις ἀκόσμων λέξεων καί ὕβρεων, ἃς δέν ἔχει τις ἀνάγκην ἐνταῦθα ν’ ἀποδώση εἰς τήν καθωμιλημένην, διότι γλαύκας εἰς ’Αθήνας κομίζει. Τίς δ’ ἐπιδημήσας ποτέ ἐν Πειραιεῖ τῇ πόλει ἤ ἐν τῇ πάλαι ἀφνειᾷ Κορίνθῳ δέν εἶδε τούς τραχεῖς χαριεντισμούς καί τάς βωμολοχίας τῶν λεμβούχων καί ἀχθοφόρων καί τίς οὐκ ἤκουσε τοὺς ἐν Πάτραις τοιούτους ἤ καί τούς παρ’ ἠμῖν; Θάλασσαν καί πῦρ ἐξερεύγεται τό στόμα αὐτῶν ἐκ κακῆς μᾶλλον ἕξεως ἤ ἐκ προθέσεως μέχρι τῶν ἱερωτάτων ἐκσφενδονιζόμενον.
Ἐξορκισταί αἰσχρολόγοι καί ὀζόστομοι, λυμεῶνες τῆς νεότητος, ἥτις καί ἄκουσα ἀκροᾶται τῆς διδασκαλίας τοιούτων λέξεων. Αλλά καί τοῦτο πάτριον.
.